Για τη συνθήκη που αναβιώνουμε…
Ο κορονοϊός αποδείχθηκε το καλύτερο πεδίο παρέμβασης για το κράτος. Τι πιο σημαντικό από το να ελέγχεις όλο τον κόσμο, πείθοντας τον ότι προσπαθείς να νικήσεις το μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπινου είδους, το θάνατο. Ήρθε για να μείνει. Όχι απαραίτητα ως ιός, αλλά ως συνθήκη. Τους τελευταίους μήνες εδραιώνεται μια πραγματικότητα που παρουσιάζει τα “αόρατα κελιά” της δημοκρατίας σαν τη μόνη λύση για σωτηρία. Sms μετακίνησης, δήλωση κατοικίας, προορισμού, ώρα εξόδου, ώρα επιστροφής, απαγόρευση/δυνατότητα εξόδου…
Ο ιός λειτουργεί όπως ακριβώς πρέπει, ώστε να επιτευχθεί το τρίπτυχο ‘’ησυχία-τάξη-ασφάλεια’’, που καθιστά κάθε κοινωνία περισσότερο ελέγξιμη και χειραγωγήσιμη. Από τη μία μεριά, τηλεπροστάτες που αναγγέλλουν από τα δελτία των οχτώ, το πρόγραμμα που θα πρέπει να ακολουθεί ο ’’καλός’’ πολίτης, που νοιάζεται για τον ίδιο και τον διπλανό του, κι από την άλλη, αποχαυνωμένοι ακροατές που παρακολουθούν παθητικά την επικαιρότητα, αγωνιώντας για τους τρόπους που θα διαφυλάξουν τη μίζερη ζωή τους, συμπληρώνουν την επικρατούσα εικόνα σε κάθε σπίτι. Αυτή η πετυχημένη συνταγή, λοιπόν, που εφαρμόστηκε και πριν λίγους μήνες φαίνεται ότι εν τέλει χρησιμοποιείται έξυπνα απ’το σύστημα, κερδίζοντας την κοινωνική αποδοχή για περισσότερο έλεγχο και καταστολή, απ’τη μεριά του κράτους. Οδηγίες ακούγονται καθημερινά απ’τα φερέφωνα της κυριαρχίας που υπαγορεύουν την καθημερινότητα που μπορείς να έχεις, τα όρια, τα μη, τα δεν και ούτω καθ’ εξής.