Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει ν’αλλάξουμε τον κόσμο κι αυτό δε γίνεται με εξοχή. Τόχαμε πει αυτό. Ψάχναμε να βρούμε όπλα ξέραμε πως όλοι πεθαίνουνε, αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε, γιατί διαλέξουμε οι ίδιοι τον τρόπο. Και ‘μεις αποφασίσαμε το θάνατο στο θάνατα γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή. Κ. Γώγου

Η έμπρακτη αλληλεγγύη σπάει τα τείχη της απομόνωσης

Η αλληλεγγύη μακριά από λογικές φιλανθρωπίας ή εθελοντισμού αποτελεί μια σχέση. Μια σχέση αμφίδρομη, κύτταρο του αναρχικού πολέμου. Δεν εγκλωβίζεται μέσα στις ταυτότητες, στους ρόλους, στη μαζικοποίηση. Πάντοτε πλάι στους έγκλειστους συντρόφους μας, συντρίβουμε την κοινωνική ειρήνη, καταστρέφουμε τα σύμβολα της κυριαρχίας, στέλνουμε σινιάλα αντίστασης και εξέγερσης στους φυλακισμένους επαναστάτες.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΤΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.

Σα δίνη από τα έγκατα του σωφρονισμού έως τον πυρήνα της κοινωνίας φυλακής, η αναρχία θα ξεσπάσει. Οι επιθυμίες οπλίζονται, μετουσιώνονται σε πράξεις, οι ήττες μας μετατρέπονται σε εφαλτήριο για την όξυνση των εχθροπραξιών ενάντια στην κυριαρχία και στους φρουρούς της. Οι ιδέες μας παίρνουν σάρκα και οστά και γίνονται οι αιχμές του πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Ας καταστρέψουμε, λοιπόν, ό,τι μας καταστρέφει, ακόμα και το κάθετι εχθρικό που αντανακλάται στο πρόσωπο μας.

Για’ κείνους που κράτησαν, για ‘κείνους που τόλμησαν και για όλους όσους αυτοπληρώνονται μέσα από το ξεπέρασμα του ίδιου τους του εαυτού… Τα τείχη πέφτουν, η αλληλεγγύη υψώνεται.

ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΛΙ ΘΥΜΑΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΧΑΣΕΙ.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ.

ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.